Bang Gang

O Barði Jóhannson είναι πολύ ντροπαλός. Παίζει και δεν κοιτά ούτε την κιθάρα του ούτε το κοινό, παρά πάνω δεξιά. Φανερά ικανοποιημένος από την ενθουσιώδη υποδοχή του κοινού, στα διαλείμματα απ’ τα τραγούδια ξεκινά να πει κάτι με την βαριά ισλανδική προφορά του [I forgot the things to put on my hhairr…I hope you don’t mind. They look like a sheep’s. Do you have sheep in Switzerland? …They are nice animals, the sheep…], στα μισά φαίνεται πως το μετανιώνει [They are not very bright, but…tasty], χαμογελάει ντροπαλά, συνεχίζει, σταματάει, ξεκινά το επόμενο τραγούδι ανακουφισμένος. Τα γυναικεία φωνητικά αντικαθίστανται από τον κιθαρίστα του και τον ίδιο, που τραγουδά ντροπαλά κοντά στο μικρόφωνο. Το συγκρότημα είναι πολύ καλό κι ενθουσιώδες, ιδίως ο ντράμερ (και δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι τρεις απ’ αυτούς έχουν πολύ καλό κομμωτή :)).

Ειν’ απ’ αυτές τις συναυλίες που δεν πας τόσο για τη μουσική, αλλά για τα τραγούδια, που τα ξέρεις ένα-ένα. Τραγούδια όλα για την απόσταση ενός εκεί που κάποτε ήταν εδώ. Κι έτσι μιλούν για τ’αστέρια, τον ουρανό, τη βροχή, το κρύο, τη νύχτα. Είναι αυτή η γλυκιά πίκρα που μ’ αρέσει, είναι κι αυτό το πρόβλημα που έχω κι εγώ, όταν προσπαθείς να περιγράψεις ένα σύνολο από μικρά-μικρά συναισθήματα δένονται μεταξύ τους και φεύγουν σαν ένα κομμάτι πάγου που βλέπεις να επιπλέει στη θάλασσα – και πώς να περιγράψεις τις αποχρώσεις ενός κομματιού πάγου;

Το Something Wrong, που το παίζουν σχεδόν ολόκληρο, είναι το άλμπουμ που έχω συνδέσει περισσότερο με την περσινή άνοιξη. Είναι σαν σφαίρα μέσα στη σφαίρα αυτός ο κόσμος, αυτός ο κόσμος που χάθηκε και για μένα για πάντα. Κι έτσι ακούω το κυκλικό Forward and Reverse, και με βλέπω να περπατάω δίπλα στο ποτάμι, να κοιτάω το δρόμο απ’ το παρμπρίζ του λεωφορείου,

You were like a glimpse on to the stars
As we were dancing forward and reverse
One whole day
Under heavy rain
Don’t ever say
That we weren’t happy then

κι αισθάνομαι αυτή τη γλυκιά πίκρα, αλλά λίγο γλυκιά και λίγο πίκρα, σαν να βλέπω ένα κομμάτι πάγου να επιπλέει και να φεύγει μακριά. Αστείο δεν είναι;

Κι όμως, είμαι χαρούμενη τώρα. Μ’ ένα διαφορετικό τρόπο. Κι εξακολουθώ να χαμογελάω όταν ακούω αυτό το πολύ γλυκό cover του Stop in the name of love των Supremes, και να βλέπω παντού ερωτευμένα ζευγαράκια κι ανοιξιάτικο ήλιο, και να θυμάμαι πώς αργούσα πάντοτε στα ισπανικά μου ακούγοντάς το – γιατί βέβαια πότε έμαθα να σταματάω ένα τραγούδι, για να μπω στην αίθουσα; Ποτέ.

Advertisements