Δύο λεπτά

(…) are giving me the feeling that you are punishing but i dont know who?me,you?

Έλα ‘μ’ ντε!

[Είναι πια μόλις ένα σημείο μες στη βδομάδα που συναντιόμαστε. Είναι κάθε Τρίτη μεσημέρι, κάθε συννεφιασμένο μεσημέρι (όλα τα μεσημέρια είναι συννεφιασμένα αυτή την εποχή). Θα μπορούσα να σου πω και την ακριβή ώρα, αλλά δεν έχει σημασία. Είναι η στιγμή που τεντώνω τα πόδια μου και πονάνε τα γόνατα, λίγο πιο χαμηλά, ανάπνεε. Κάπου τότε έρχεται, και διαρκεί δύο λεπτά. Δύο λεπτά, για να ψηλαφίσω ένα συναίσθημα γνωστό όσο εγώ. Δύο λεπτά που αρκούν για να αισθανθώ ευγνώμων για τα υπόλοιπα χιλιάδες της εβδομάδας, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Και μετά τελειώνει.]

Advertisements