A few months ago I’d have patted myself on the back to write such words, but I couldn’t have written them. I had to live them first, and now that I’m living them there’s no need to write them.
Smoke Bellew by Jack London, από το ποστ Nothing to say του blog μόδας The Clothes Horse
1. Heidiland
Πήγαμε, λοιπόν (να’ν’ καλά το PhD program) στο στερεότυπο: ελβετική νευρολογική κλινική αποκατάστασης στα βουνά. Η ανθρώπινη ασθένεια, όμως, δεν είναι ούτε στερεοτυπική ούτε αστεία. Σε μια απομονωμένη κοιλάδα, είναι ένα μέρος πολύ πολιτισμένο. Εργοθεραπευτές, λογοθεραπευτές, θερμά λουτρά, άλογα, Lokomat, δωμάτιο χαλάρωσης, βιβλιοθήκη, εστιατόριο. Δε μύριζε νοσοκομείο, κι όσο ήμασταν εκεί, όλα ήταν ήρεμα. Είχε πολλούς Ιταλούς ασθενείς που έβλεπαν τηλεόραση στο κοινό δωμάτιο. Οι ασθενείς αναρρώνουν από εγκεφαλικά, AVM, όγκους, δυστυχήματα. Το πρώτο απόγευμα που κάναμε περίπατο με τη Ν. είδαμε μια έφηβη κοπελίτσα που περπατούσε με πατερίτσες δίπλα στους γονείς της. Μας είπε Grüezi και χαμογέλασε, λες και ντρεπόταν για το πώς είναι. Μας μίλησε ένας ασθενής, καθηγητής αγγλικής φιλολογίας, που μετά το εγκεφαλικό του καταλάβαινε και σκεφτόταν στ’αγγλικά, αλλά δεν μπορούσε να μιλήσει. Σιγά-σιγά τα κατάφερε – τώρα μάθαινε το th. Μια κοπέλα δεκαεννιά χρονών που έπεσε από τους κρίκους στην ενόργανη, κι έχει χάσει κομμάτι από τη μνήμη της. Τότε άνοιξε η πόρτα απότομα, και μπήκε ένας ηλικιωμένος που φώναζε χαρούμενα, «μου είπαν ότι εδώ έχει ομιλία. Θέλω κι εγώ να μιλήσω! Να πω τι έπαθα! Πού να κάτσω;» Ο νευρολόγος μας είπε αργότερα ότι αυτός ο κύριος τραυμάτισε σε αυτοκινητιστικό την περιοχή του εγκεφάλου που σταματά την παρόρμηση. Ανοίγει πόρτες και μπαίνει, ξεκινάει να μιλάει, φλερτάρει με το προσωπικό. Την άλλη μέρα, βόλτα με τη Μ. «Συγνώμη – συγνώμη, κορίτσια; Μπορείτε να με βοηθήσετε; Μου έπεσε το πορτοφόλι μου και δεν μπορώ να σκύψω να το πιάσω.» Είναι μία κυρία, γύρω στα εξήντα πέντε, σε αναπηρικό καροτσάκι. «Είστε από αυτό το…αυτό το συνέδριο που λένε, που ήρθατε χτες;» «Ναι.» «Και τι κάνετε; Εσείς, αν μου επιτρέπετε να ρωτήσω, εσείς τι κάνετε; Α, πολύ ενδιαφέρον, πολύ ενδιαφέρον! Κι εσείς; Τι λέτε;» Το βράδυ πήγαμε για δείπνο σ’ένα κελάρι με κρασιά στο χωριό. Τραγουδούσε ένας τετραπληγικός πρώην ασθενής της κλινικής. Μπορούσε να κινεί το ένα χέρι, και με την έξω μεριά του καρπού έλεγχε τον υπολογιστή του, που έπαιζε μουσική. Κι αυτός τραγουδούσε. Είχε πολύ ωραία φωνή, θα το’λεγα ούτως ή άλλως δηλαδή, τετραπληγικός ή μη, κι ήταν πολύ χαρούμενος. Όλο έλεγε, «χορέψτε, χορέψτε! και τώρα χορέψτε!», κι ελάχιστοι χόρευαν. Αχ, δε χορεύει πια ο κόσμος όπως παλιά, και σίγουρα όχι με μισοαγνώστους. Τι στενόχωρο, αυτός που θα’θελε να χορέψει δεν μπορούσε, κι εμείς μπορούσαμε και δεν το κάναμε. Τι θα’ταν; Τίποτα δε θα’ταν. Αλλά δεν το κάναμε.
Το μπαλκόνι μας
2. Το όνειρο
Όταν το τελευταίο όνειρο της νύχτας είναι ότι κοιμάσαι πάνω σ’ένα μαλακό Zopf, τότε η μέρα σου θα’ναι καλή. Μετά τη δουλειά πήγα βόλτα στο δάσος. «Γρήγορα, γρήγορα», γρήγορα ήθελα να κατέβω, αλλά κάπου εκεί, όταν έφτασα πλάι στο χορτάρι που φτάνει μέχρι το γόνατο, ή όταν είδα τη γύρη στο φως το ήλιου, κάπου εκεί ξεχάστηκα. Άκουγα το M83 τουM83, και το She stands up που έπαιζε όταν είδα τη λίμνη (μα λίμνη! είκοσι λεπτά απ’το εργαστήριο! πού ζεις, μαλάκα;) δεν έλεγε πια Do you think he still loves her?/How would I know about this, Hunter?/I think he does… αλλά Do you think he still knows Zurich?/How would I know about this, honey?/I think he does…Έφτασα κάτω βλέποντας αυτή τη θέα, το άλμπουμ έφτανε στο τέλος του, (I’m happy, she said), το τηλέφωνο χτύπησε, «Πού είσαι; Δε θα’ρθεις; Έχουμ’αργήσει!»
3. And no one cares
Τα δείπνα της Παρασκευής και της Δευτέρας, για το τέλος της διπλωματικής του Μ. ήταν καλά. Υπάρχουν στιγμές που νομίζω ότι τον αναγνωρίζω καθαρά – αλλά χάνονται τόσο μέσα στις υπόλοιπες, που δεν ξέρω τελικά ποιος είναι. Αλλά αυτή η φωνούλα που συμπληρώνει «…και δε με νοιάζει» είναι τελευταία σταθερά εκεί.
4. Teach me how to fight
Οι Junior Boys ήταν σκέτη απογοήτευση. Ένα θα πω: μία ώρα. Μα μία ώρα, παιδιά; Ας είχαν και στολή (παντελόνι 7/8, κοντομάνικο πουκάμισο, πλεκτό γιλεκάκι, άσπρες κάλτσες, μαύρα παπούτσια), ας είχε κι ο τραγουδιστής hitler hairdo, making me feel ill, ας είχαν κι ωραία, κάπως μελαγχολικά βίντεο από πίσω από σεισμούς, εφηβικούς τσακωμούς και πέρασμα από τούνελ (πιο πολύ new media ήταν αυτό το σύνολο, τα βίντεο δεν έντυναν τη μουσική, αλλά κι ούτε η μουσική τα βίντεο) – μία ώρα. Και χωρίς encore. [Επίσης, αυτός ο φρικτός συνδυασμός 80s και 90s στα ρούχα του κοινού θα συνεχίσει να πουσάρεται κι άλλο ή έχουμε πιάσει πάτο;]
Φοβερό κείμενο πάλι, μερικαί έχουν το Σακς μέσα τους.
Γιέα, ράιτ. Απλά κάποιες λατρεύουν τον Σακς και τον βλέπουν παντού μπροστά τους :Ρ
Τώρα που το ανέφερες όμως – ήθελα να το γράψω στο ποστ, και το ξέχασα! Είχα πάει σε ένα άλλο ενδιαφέρον μάθημα για Πάρκινσον. Κάποτε είχα γράψει παλιότερα ότι οι ασθενείς με Πάρκινσον έχουν το αντίθετο πρόβλημα από τον κύριο με την έλλειψη συγκράτησης – δεν μπορούν να ξεκινήσουν. Μας είπε, λοιπόν, ο νευρολόγος που έκανε το μάθημα, ότι αν ποτέ δεις ασθενή με Πάρκινσον που έχει παγώσει και δεν μπορεί να ξεκινήσει, δεν πρέπει επ’ουδενί να τον σπρώξεις (είναι ασταθής) πρέπει να του δώσεις visual ή auditory cue, δηλαδή να του πεις να ακολουθήσει τις γραμμές απ’τα πλακάκια, ή να φτάσει στα παπούτσια σου – και μία ρυθμική μουσική βοηθάει. Απίστευτο;
Καλημέρα :)))))
υγ. Σακς; πρέπει να το γκουγκλίσω εκτός κι αν τα καλά κορίτσια δώσουν πληροφορίες
υγ1. δηλαδή η φωτογραφία δεν είναι κλεμμένη από το νετ; όντως βρίσκεσαι σε τέτοιο μέρος;
χα χα!! Heidiland, Zopf πραγματικά έτσι είναι :)
δεν χρειάζεται καν να οδηγήσεις ατέλειωτα χιλιόμετρα έξω από την πόλη για να βρεθείς εκεί που νομίζεις ότι στ’ αλήθεια θα δεις τη Heidi και την παρέα της
φιλιά ακόμα ηλιόλουστα εδώ κάτω :)
Καλησπέρα mamma! Ο Sacks είναι ένας Βρετανός νευρολόγος, που έχει γράψει αρκετά βιβλία με ιστορίες από τους ασθενείς του. Η κάθε ιστορία παρουσιάζεται με ενδιαφέρον και χιούμορ, και οι ίδιες οι παθήσεις είναι συναρπαστικές (οκ, συναρπαστικές για την κατανόηση της λειτουργίας του μυαλού που προσφέρουν, όχι για τους ασθενείς φυσικά). Τον Sacks μπορεί να τον ξέρεις από την πολύ συγκινητική ταινία Ξυπνήματα, με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο, που έχει βασιστεί στο ομώνυμο βιβλίο του. Εγώ έχω διαβάσει αποσπασματικά δικά του, η Μαριλένα εδώ μπορεί να’χει και τα αντίτυπα υπογεγραμμένα, δεν ξέρουμε ;). Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά πιστεύω πως θα σου αρέσει πολύ.
Α, ναι! Οι φωτό αυτές είναι δικές μου. Συνήθως (όταν δε βαριέμαι) γράφω από κάτω το λινκ στο flickr (απ’όπου και τις ψάχνω πάντοτε). Σίγουρα πάντως αν κάνεις κλικ επάνω στη φωτογραφία οδηγείσαι στη σελίδα της στο flickr, από κει μπορείς να δεις και τις υπόλοιπες. Α προπό φωτογραφίες-φωτογραφίες του γάμου θέλουμε, μετά το ευτυχές γεγονός, κανόνισε! ;)
Καλώς ήρθες, melissoula! Αυτό ξαναπέστο, και μες στην πόλη είναι υπέροχα. Η Heidiland είναι πάντως πολύ όμορφη περιοχή-αν σου πω ότι αυτές τις μέρες διαβάζω και τη Heidi κι αναγνωρίζω τα μέρη εκεί κοντά στο Bad Ragaz; Έχει, λένε, κι ένα πολύ ωραίο σπα εκεί, που ανακαινίζεται και θα ξανανοίξει τον Ιούλιο, αν θυμάμαι καλά.:)