A sad person may write a beautiful piece of poetry, while a sad dog may whine and scratch on the door when he is left alone.
Temple Grandin, Thinking in Pictures and Other Reports from My Life with Autism
Η Temple Grandin μπορεί να γράφει κάνοντας τη συσχέτιση ανάμεσα στο πώς λειτουργεί το μυαλό των αυτιστικών και των ζώων, αλλά αυτά που με στενοχωρούν τώρα είναι ότι, α, αισθάνομαι ότι γρατζουνάω την πόρτα κάθε μέρα, όλη μέρα, κάθε μέρα, κάθε μέρα, κά-θε-μέ-ρα, και βου, ότι μοιάζει να αδυνατώ να γράψω οτιδήποτε (γιατί τι άλλο αποτελούν τα περισσότερα κείμενα αυτού του μπλογκ, παρά απόπειρες ενός λυπημένου ανθρώπου να γράψει a beautiful piece of poetry, για ασαφείς λόγους;)
[ευτυχώς υπάρχει η Björk και το Vespertine, αναπάντεχη ανακάλυψη μετά από σχεδόν δέκα χρόνια]
Από την άλλη υπάρχουν, ευτυχώς, στιγμές, που βλέπω πίσω απ’το βουνό. Πίσω απ’το βουνό έχει την εικόνα του μπροστινού κήπου καλυμμένο απ’το χιόνι και βήματα στην ησυχία, το πιο όμορφο ζευγάρι, τα κοινά βιβλία, την κοινή μουσική, τις φωτογραφίες, την κοινή παιδική τρέλα, τυρί, σοκολάτες, αχλάδια, έναν παγετώνα, fish&chips, όλα όσα χτίζουν a frail slippery house, a strong fragile house (beginning at the singular beginning of your smile), (φυσικά τον cummings), την αναπάντεχη, πρωτόγνωρη ευτυχία, μια μικρή υπόσχεση, το μέλλον.
Ίσως αυτό θα’πρεπε να το κολλήσω στον λευκό τοίχο μου. For the bad days. With the hope of better days.
