Posted in στιγμές, tagged χειμώνας, Ζυρίχη, εικόνες, η πόλη, μικρά on 7 Δεκεμβρίου, 2010| 5 Σχόλια »
My dear C.,
I have been thinking about you. Today it was raining. I went to the Korean shop off the Bahnhofstrasse. I bought yuzu tea! I ordered and sat at the counter. Two Korean babies were running around. I looked at the quiet bar. Inside there, I felt like in Japan. Comfortable, unknown, calm.
A kiss,
Posted in καθημερινά, tagged χαρούμενα, χειμώνας, εικόνες, μικρά on 1 Δεκεμβρίου, 2010| 9 Σχόλια »
Posted in στιγμές, tagged χαρούμενα, καλοκαίρι, μικρά on 24 Ιουλίου, 2009| 5 Σχόλια »
(στα προηγούμενα επεισόδια: Amy, συναυλία Santigold, ποδήλατο, στα επόμενα θα δούμε).
Καλό καλοκαίρι.
Posted in βιβλία, καθημερινά, tagged Dickens, φωτό, φύση, βιβλία, καλοκαίρι, μικρά on 12 Ιουλίου, 2009| 2 Σχόλια »
It was the best of times, it was the worst of times, it ws the age of wisdom, it was the age of foolishness, it was the epoch of belief, it was the epoch of incredulity, it was the season of Light, it was the season of Darkness, it was the spring of hope, it was the winter of despair, we had everything before us, we had nothing before us, we were all going directly to Heaven, we were all going the other way – in short, the period was so far like th present period, that some of its noisiest authorities insisted on its being received, for good or for evil, in the superlative degree of comparison only.
Charles Dickens, a Tale of Two Cities
[η φωτογραφία είναι άσχετη (;) με το περιεχόμενο, όμως είναι η νέα αγαπημένη μου φωτογραφία]
Posted in καθημερινά, tagged χαρούμενα, Ζυρίχη, εικόνες, η πόλη, μικρά on 3 Απριλίου, 2009| Leave a Comment »
Posted in στιγμές, καθημερινά, tagged πράσινο, στιγμές, φως, άνοιξη, διάλογοι, εγώ, καθημερινά, μικρά on 12 Μαρτίου, 2009| 4 Σχόλια »
[17:20 – χτες.]
Ακούω από το πρωί Antony and the Johnsons στο repeat και δουλεύω ή-συ-χα. Τα σύννεφα κινούνται. Πού και πού περνά ο ήλιος, το γρασίδι στο πλάι μου φωτίζεται για λίγα δευτερόλεπτα σαν να αυξάνεται η έκθεση. Νιώθω σαν όλα αυτά να είναι ένα δώρο προορισμένο προσωπικά για μένα.
[17:20 – σήμερα.]
Ακούω για δεύτερη μέρα Antony and the Johnsons, και δουλεύω ήσυχα. Ο F. έχει γυρίσει. Εγώ, αυτός κι η S. είμαστε στη σειρά με τ’ακουστικά μας, κι απ’έξω το λιβάδι. Το κτίριο που γράφει, PUNK. Από το πρωί νιώθω σαν να’χω πιει και καπνίσει πολύ την προηγούμενη, κι όμως δεν έχω κάνει τίποτε απ’τα δύο. Όλα είναι σιωπηλά. Κοιτάω την οθόνη, σημειώνω τα bugs με δύο στιλό για αύριο, τα μάτια μου καίνε.
[ήρεμα/συγκριτικά, πιοπολυαποποτ/αυτές τις μέρες, το πιο στενόχωρο που μου φαίνεται ότι συμβαίνει όταν πεθαίνεις, είναι οτι πεθαίνουν κι οι αναμνήσεις σου/ένα ποδήλατο/θα εμφανιστείς για να με πάρεις/από τι αποτελείται η συγκεκριμένη απόχρωση του πράσινου;/ο Μουρακάμι με έριξε/γυμναστική/»όλο γκρινιάζεις για τα μέρη που πας» – «τις ωραίες εντυπώσεις τις κρατάω μέσα μου»/ένας χρόνος, δύο χρόνια, τρία χρόνια, οι αναμνήσεις εξελίσσονται εκθετικά, πώς να στο εξηγήσω, δες τη συνάρτηση και θα καταλάβεις.]
Posted in στιγμές, καθημερινά, tagged εγώ, μικρά on 23 Νοεμβρίου, 2008| 2 Σχόλια »
(…) are giving me the feeling that you are punishing but i dont know who?me,you?
Έλα ‘μ’ ντε!
[Είναι πια μόλις ένα σημείο μες στη βδομάδα που συναντιόμαστε. Είναι κάθε Τρίτη μεσημέρι, κάθε συννεφιασμένο μεσημέρι (όλα τα μεσημέρια είναι συννεφιασμένα αυτή την εποχή). Θα μπορούσα να σου πω και την ακριβή ώρα, αλλά δεν έχει σημασία. Είναι η στιγμή που τεντώνω τα πόδια μου και πονάνε τα γόνατα, λίγο πιο χαμηλά, ανάπνεε. Κάπου τότε έρχεται, και διαρκεί δύο λεπτά. Δύο λεπτά, για να ψηλαφίσω ένα συναίσθημα γνωστό όσο εγώ. Δύο λεπτά που αρκούν για να αισθανθώ ευγνώμων για τα υπόλοιπα χιλιάδες της εβδομάδας, καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Και μετά τελειώνει.]
