Είναι μέρες τώρα που το περιτριγυρίζω, βρίσκεται ακριβώς δίπλα μου, του έχω πετάξει από πάνω τα ρούχα μου και κάνω ότι δεν το βλέπω. Αυτό που κάνω ότι δεν βλέπω είναι μία πολύ πικρή αίσθηση αποτυχίας.
Fail 1: οι καλύτεροί μας φίλοι, οι καλύτεροί μου φίλοι, έχουν φύγει από αυτό το μέρος που λέγεται Ζυρίχη. Δεν έφυγαν καν επειδή το ήθελαν – τους σκέφτομαι τώρα έναν-έναν. Έφυγαν γιατί τελείωσαν τις σπουδές τους, γιατί εν μέσω κρίσης δεν μπόρεσαν να βρουν δουλειά, δεν μπόρεσαν να προσπαθήσουν να βρουν δουλειά, κι αποφάσισαν να δοκιμάσουν την τύχη τους κάπου αλλού. Ή να προσπαθήσουν να προσπαθήσουν στη χώρα τους. Με την εξαίρεση της Μ., κανένας δεν είναι χαρούμενος που έφυγε, και κανένας δεν είναι χαρούμενος εκεί που είναι τώρα. Fail. Αλλά σε κάθε περίπτωση – οι καλύτεροί μου φίλοι έφυγαν. Είναι οι άνθρωποι που αγαπούσα, με τους οποίους αισθανόμουν εύκολα. Απλά, εύκολα. Στην πρώτη αναχώρηση, της φίλης που έμενε σ’αυτό το σπίτι που μένουμε τώρα (κάποιος συμβολισμός θα υπάρχει σ’αυτό το «κάποιος πρέπει να φύγει, για να έρθει κάποιος άλλος στη θέση του», αλλά μου φαίνεται πολύ φτηνός και πολύ χαρούμενος για τη διάθεσή μου), κλαίγαμε κι οι δύο στη γωνία του δρόμου, και μετά γύρισα κι εγώ στο σπίτι του φίλου μου κι έκλαιγα κι εγώ, ενώ με παρηγορούσε, «οι άνθρωποι φεύγουν, πρέπει να το δεχτείς, έτσι είναι η ζωή», τότε υπήρχε ακόμη η αφελής, η ασφαλής, η παιδική αίσθηση ότι οι άνθρωποι συνεχίζουν να έρχονται.Εσαεί. Στο μεταξύ έφυγαν κι άλλοι, κι άλλοι, κι όταν έφυγε η Μ. ένα μήνα πριν, η καλύτερή μου φίλη εδώ, αποχαιρετηθήκαμε δυο δρόμους πιο πέρα από την πρώτη γωνία, αλλά εγώ δεν μπορούσα να χύσω ούτε ένα δάκρυ. Ούτε ένα. Βρήκα κάτι ανησυχητικό σ’αυτό, αλλά η πραγματικότητα ήταν πραγματικότητα. Το είχα δεχτεί, έτσι είναι η ζωή, αν και κάτι μου έλεγε ότι δεν ήθελα να είναι έτσι η δική μου ζωή. Πλέον. Υπάρχουν στιγμές με το Γ. που σκεφτόμαστε ότι μας λείπουν οι φίλοι μας, η Ε. και ο Α., κι η αίσθηση που έχω είναι μια αίσθηση τελεσίδικου. Συνεχίζω τις μέρες μου ούτε πάνω ούτε κάτω, παρά τελείως flat.Σαν γραμμή σε καρδιογράφημα, πώς να στο πω;
Fail 2: η κατάσταση στη δουλειά δεν είναι καλή. Η δουλειά μου εντάξει, ας πούμε ότι πάει σχετικά ΟΚ, έτσι είναι το διδακτορικό, σέρνεσαι και μπουσουλάς και περνάς τον περισσότερο καιρό σου κάνοντας πράγματα που δεν μοιάζουν ούτε δημιουργικά ούτε καινούρια, και μετά έρχεται μια καλή στιγμή ή μια καλή ιδέα που την πιάνεις απ’τα μαλλιά και την καβαλάς μέχρι, ελπίζουμε, τη διατριβή σου. Αλλά δεν ειν’αυτό το πρόβλημά μου. Τσακωθήκαμε με τον πιο στενό μου συνεργάτη, τον μοναδικό μου συνεργάτη, για την ακρίβεια, και δεν ήταν καν τσακωμός, ήταν ειλικρινής δήλωση ενόχλησης από μέρους μου, η οποία φούσκωσε και γράφτηκε και ερμηνεύτηκε-με άμεσο αποτέλεσμα αυτόν στο εργαστήριο, εμένα στο γραφείο, και σταθερά, συνεχή και αδιαπέραστα μούτρα. Με πεθαίνουν τα μούτρα. Δεν είμαι αισιόδοξη για την κατάσταση, εξακολουθώ να πιστεύω ότι έχω δίκιο, το πρόβλημα είναι μόνιμο εδώ και ένα χρόνο, υποψιάζομαι ότι υπάρχει πολιτισμικό κενό, δεν θέλω να υπάρχουν θέματα, δεν πάω στη δουλειά για να υπάρχουν θέματα (αν κι αυτό είναι παιδικό, πώς να μην υπάρχουν θέματα με κάποιον με τον οποίο δουλεύεις μαζί οχτώ ώρες τη μέρα;), όταν υπάρχουν θέλω να συζητούνται σύντομα μια και καλή και μετά να λήγουν. Οι Ελβετοί (δηλώνω ένοχη τρομερής γενίκευσης, αλλά είναι κάπως έτσι) δεν μπορούν τις ευθείς συζητήσεις. Με σκοτώνουν τόσο πολύ τα μούτρα που θα ήμουν έτοιμη αυτή τη στιγμή να δηλώσω μετάνοια για οτιδήποτε έχει γίνει και θα γίνει ώσπου να γίνουν στάχτη τα κόκκαλά μας, θα συνεργαστούμε με όποιους όρους και συνθήκες θέλεις εσύ, μόνο να μην έχουμε αυτή την κατάσταση, που τη θυμάμαι το πρωί με το που ξυπνάω, νιώθω ένα «πουφ!» και περνάω όλη την ημέρα ξεφούσκωτη και καμπουριασμένη. Φυσικά, αυτό δεν πρόκειται να γίνει, πρέπει να συνεργαζόμαστε με λογικούς όρους. Αυτό θα οδηγήσει στο να μη συνεργαζόμαστε καθόλου, να κοιτάει ο καθένας τη δουλειά του – το οποίο φυσικά θα έχει επιπτώσεις στη δουλειά και των δύο. Αλλά έστω – αρκεί να μην υπάρχουν αυτά τα μούτρα.
Fail 3 (το μεγάλο βραβείο): το έχω μάλλον ξαναγράψει, δεν έχω αίσθηση του χιούμορ (στην καθημερινή ζωή έχω, αλλά όχι Για Τη Ζωή), αλλά δεν αντέχω με τίποτα τη γελοιότητα. Το ξέρω ότι τα παραπάνω δεν είναι τί-πο-τα, ότι είμαι, πώς να το πω, another brick in the wall. Κι έτσι ακούω τον εκφωνητή στο κεφάλι μου να λέει στο τρέιλερ «η χχχχ είχε φαινομενικά την τέλεια ζωή: νέα, γοητευτική, μία όμορφη σχέση με το φίλο της [ο οποίος, μπλα μπλα], το διδακτορικό της [εδώ μπλα μπλα], στην Ελβετία [μπλα μπλα]. Και όμως, [μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα]». Μα πόσο γελοίος μπορείς να γίνεις; Καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια για να κάνω όλα τα σωστά πράγματα για μένα. Να κοιμάσαι καλά, πρόσεχε τον εαυτό σου, φτιάξε τα μαλλιά σου, τρώγε υγιεινά, κάνε σπορ, διάβαζε τα βιβλία σου, ψώνισε κάτι όμορφο. Μπλα μπλα. Την καταβάλλω τη ρημαδοπροσπάθεια, μπλα μπλα, αλλά η αλήθεια είναι πως νιώθω ήδη τόσο κουρασμένη από τα fail 1, fail 2, κι ο εαυτός μου μου φαίνεται αρκετά βαρύ και βαρετό ταυτόχρονα φορτίο, κι ειλικρινά, προτιμώ να κάνω Αυτά Που Έχω Αποφασίσει Ότι Πρέπει και να τον βλέπω όσο το δυνατόν λιγότερο. Δεν είναι ότι δεν έχω όνειρα και σχέδια και απόψεις κι όλα, κι απ’αυτή την άποψη δεν είμαι σαν πέρσι, ας πούμε. Αλλά αυτή η πικρή γεύση της αποτυχίας παραμένει, κι αυτή η ερώτηση, «πώς την έχεις δει, ρε πουλάκι μου, κάθε χρόνο τα ίδια θα’χουμε;» κάθεται από πάνω στο λαιμό και δεν κατεβαίνει-με-τί-πο-τα.
Αυτή η μακρά δήλωση ξινίλας έρχεται να προστεθεί ως ακόμη ένα μαργαριτάρι στο κολιέ του τι αποτελεί αυτό το μπλογκ τους τελευταίους μήνες, κι αυτό μου δημιουργεί την ήδη γνωστή πικρή αίσθηση μπλα μπλα, αλλά το έγραψα και θα το δημοσιεύσω, γιατί δεν μπορώ συνεχώς να παριστάνω ότι δεν το βλέπω.
Αυτά.